Toen ik haptonomie ging studeren dacht ik direct: dit valt prachtig toe te passen binnen de improvisatie! Binnen de haptonomie gaat het vaak over ‘contact’. Con-tact betekent letterlijk samen-voelen. En samen-voelen is wat mij betreft al direct een voorwaarde om fijn samen te spelen! Vanaf toen ben ik met de ‘haptonomie-bril’ naar impro gaan kijken; hoe gaan spelers om met contact (met zichzelf, hun medespelers, hun publiek, de ruimte waarin ze spelen). Staan spelers in contact met hun lichaam, of zie ik veel ‘hoofd".Wat doet fysieke aanraking met een speler? Lijken spelers hun ‘eigen beweging’ te volgen? Durven ze hun ‘ja’ of ‘nee’ te volgen? Wordt een speler pas een vrije speler, als hij/zij ‘thuis’ kan zijn in zijn/haar eigen lichaam? Gaan scénes meer stromen, en wordt het spannender als spelers de verbinding en geraaktheid echt aan kunnen gaan? Zo kan ik nog wel even doorgaan met deze mijmeringen.

​

Ik ben gaan experimenteren tijdens het lesgeven met verschillende oefeningen, benaderingswijzen en ontdekte dat het wel degelijk iets opleverde: spelers die echt ‘samen voelen’, spelers die snel ‘in hun hoofd’ raken die hun natuurlijke beweging meer konden gaan volgen, interessante scenes die ontstaan vanuit fysiek contact…

En ik ben nog lang niet uitgeprobeerd!

Kortom: Spelen vanuit verbinding; verbinding met jezelf, je medespelers, de ruimte en het publiek!